Laatst had ik een gesprek met een dame die al jarenlang haar gevoel aan het negeren is. Het huilen was niet meer te stoppen. In eerste instantie had ze zelf geen idee waarom ze nou zo verdrietig was maar door mijn vragen ontstond er een mooi gesprek en kwamen de inzichten ‘vanzelf’ voorbij.

Ze voelt zich niet meer gezien en gehoord en heeft behoefte aan aandacht, liefde en acceptatie. In eerste instantie plaatst ze deze behoefte vooral buiten haar zelf. De mensen in haar omgeving geven haar dit niet (meer). De keren dat zij uit heeft gesproken hoe zij zich voelt, wat een situatie met haar doet, wat zij nodig had werd ze tegengesproken.

“Dat zie je verkeerd.”

“Dat is niet zo.”

“Als jij dat wil geloven dan ga ik toch weg.”

Uiteindelijk spreekt ze haar gevoel niet meer uit. Ze is te veel aan zichzelf gaan twijfelen en ze wil geen ruzie. Tijdens het gesprek ontstond bij haar het inzicht dat ze zichzelf volledig buiten spel heeft geplaatst. Ze is aan haar gevoel gaan twijfelen, het steeds meer gaan verstoppen en ze is gaan accepteren dat de mensen in haar omgeving haar negeren. Ze is helemaal uit verbinding met zichzelf en haar omgeving.

Als ik zeg dat:

• Ik hoofdpijn heb
• Ik misselijk ben
• Ik pijn in mijn rug heb

Zou het dan niet raar zijn wanneer iemand dat zou ontkennen?

Wat maakt het anders wanneer ik mijn gevoel uitspreek?

• Wat IK voel
• Wat MIJ bang maakt
• Wat MIJ raakt
• Wat voor MIJ niet prettig voelt
• Waar IK onzeker over ben
• Waar IK ruimte in nodig heb

Mijn gevoel, mijn beleving, wat iets met mij doet dat is net zo echt als hoofdpijn, misselijkheid of rugpijn. En dat geldt dus ook voor jou.

Door elkaars gevoel te ontkennen of er boos op te reageren met dreigementen duwen we elkaar uit balans. Dat jij iets anders ziet, ervaart of voelt verandert niets aan MIJN gevoel. Integendeel. Ik voel me alleen maar meer uit balans wanneer jij mij wil laten geloven dat mijn gevoel niet waar is. Het verbreekt de verbinding met mijzelf en dus ook met jou.

Dan kun je zomaar gaan geloven dat je er niet mag zijn, dat je raar bent, dat het aan jou ligt. Dan kun jij je zomaar eenzaam gaan voelen. Door te gaan doen wat de ander van je verwacht hoop je weer in verbinding te komen, hoop je dat je weer gewaardeerd wordt, geaccepteerd wordt, hoop je dat je er weer toe doet.

Maar uiteindelijk raak je steeds verder van jezelf verwijdert.

Verbinding, liefde, acceptatie, waardering het begint allemaal bij jezelf. Gun jezelf de mensen om je heen die jou dat ook gunnen.