“Daar heb ik nu geen tijd voor!”

“Ja zoiets hebben we al eerder gedaan.”

“Ik sta op het punt om weg te gaan.”

Een medewerker uit een team dat ik begeleid wilde niet aansluiten op het traject. Toen wij begonnen was ze  met vakantie en daarna te druk en niet bereid. Ik heb haar gelaten want ik zag haar frustratie, ik voelde haar teleurstelling, opgebouwd door de jaren heen.

Tijdens een teambespreking kwam zij binnen. Wij waren al begonnen en haar collega’s hadden haar vooraf gebeld. Zij had niet gereageerd. Toen zij binnenkwam werd dit benoemd en geïrriteerd stampte ze weg terwijl zij uitsprak dat zij een lastige ochtend had gehad en echt geen tijd had gehad om haar telefoon aan te nemen. Vijf minuten later kwam ze terug en schoof ze bij ons aan. “Fijn dat je er toch bent” zei ik oprecht. “Ik begreep dat je een lastige ochtend had en ik kan me voorstellen dat dit je raakt. Ik hoop dat je ook begrijpt dat je collega’s wel onder de indruk zijn van de manier waarop je net binnen kwam” Dat snapte ze helemaal en daar bood ze haar excuses voor aan. Ik stelde voor om iets af te spreken samen. Om kennis te maken en de stappen die het team met elkaar heeft gezet door te nemen. Dat hebben we gedaan. Een paar dagen later heb ik haar uitgenodigd voor een kop koffie in een gezellig eetcafé in de buurt van haar werk. “Wat fijn om even op een andere plek in gesprek te gaan!” was haar openingszin.

We hebben een mooi, oprecht en warm gesprek gehad waarin ik de teamresultaten met haar heb besproken over de communicatie binnen het team, de samenwerking en alles wat van invloed is op de dagelijkse werkbeleving. Zij stond niet zo alleen als ze dacht want haar collega’s beleven de dagelijkse situatie hetzelfde. Ik heb haar bewust gemaakt van haar houding en het effect daarvan op anderen. We hebben samen onderzocht hoe ze bepaalde situaties anders kan aanpakken, waardoor ze meer tot haar recht komt. Maar boven alles heb ik vooral naar haar geluisterd.

Aan het eind van het gesprek omhelsde ze mij. De tranen sprongen in mijn ogen. Dat zijn de momenten dat ik in al mijn vezels voel: WOW!!! Dit is waarom ik op aarde ben.

Fijne week.

Linda