Enige tijd geleden hadden wij tijdens onze ontdekkingsreis voor De Pioniers Plek een heel mooi gesprek met Karin. Tine en Karin delen eenzelfde ervaring vanuit verschillende achtergronden.

“Je praat er niet over is de boodschap die we allebei hebben meegekregen. Want als je dat deed dan kon het weer gebeuren of konden mensen je veroordelen. Daar zat een enorme angst op.”

Karin is de dochter van een vader die een concentratiekamp heeft overleefd, maar zijn vader heeft verloren. De pijn, het trauma was zo groot, hij heeft daar nooit over gesproken. Zij heeft altijd (eerst onbewust) invulling willen geven aan zijn gemis door hem vooral veel liefde te geven. Zijn angst was altijd onderliggend aanwezig en voelbaar. Zijn behoefte naar liefde en erkenning en alles wat niet werd gezegd heeft impact gehad op het hele gezin en op haar persoonlijke ontwikkeling. Als oudste dochter van het gezin was zij heel erg gericht op het welzijn van haar vader waardoor het innemen van haar eigen ruimte van ondergeschikt belang leek. Zij heeft van kleins af aan heel hoog verantwoordelijkheidsgevoel ontwikkeld en is regelmatig naast haar ouders gaan staan ter bescherming van haar vader. Voor haar vader was zijn gezin alles en werd er heel veel liefde gedeeld maar toch was het verdriet altijd voelbaar aanwezig. Karin vind het moeilijk om dit met woorden te beschrijven omdat er niet over werd gesproken.

De opa van Tine stond aan de kant van de NSB. Haar vader komt uit dit gezin van 7 kinderen waarvan de oudste zoon als ss officier gesneuveld is en een andere zoon overleden is tijdens de oorlog aan een ziekte. Ook bij Tine thuis werd er niet over het verleden gesproken maar heeft zij haar leven lang gevoeld dat ‘er iets aan de hand is’. Zij herkent het gericht zijn op haar vader en de relatie van haar ouders maar vooral dat ook zij haar ruimte in het gezin niet kon innemen. Haar vader had een heel negatief zelfbeeld en zij heeft zich van jongs af aan en als jongste van het gezin verantwoordelijk gevoeld voor de stemming in huis. Haar plek in het gezin was om het minst tot last te zijn.

“De angst en het schuldgevoel is overgedragen aan de volgende generatie.”

Tine liep een jaar of 15 geleden vast in haar eigen gezin met haar middelste zoon. Zij is toen bij een therapeut terecht gekomen die haar de opdracht gaf om een genogram te maken waar met de name de moraal/sfeer van de voorouders uit naar voren kwam. Haar vader was al overleden en zij heeft toen met een broer van haar vader gesproken.

Die vertelde vanuit zijn perspectief hoe hij de oorlog als kind heeft beleefd. Het was zo pijnlijk om te horen dat er tijdens de oorlog op een gegeven moment een kist in de kamer stond met een overleden broer. Haar vader was toen dertien of veertien en die broer was drie jaar ouder. Ook daar is verder nooit over gesproken. “Mijn oom zei; weet je wat ons als kinderen is aangedaan!? Na de oorlog werd mijn vader gearresteerd, de oogst werd vernietigd en de spaarbankboekjes werden leeggehaald.” Het gezin werd verstoten en met een enorm schuldgevoel achtergelaten.

“Ik heb dat schuldgevoel altijd gevoeld! Ik kon niet voor mezelf kiezen en vond het heel lastig om mijn plek in te nemen. Vanuit dat gesprek met mijn oom kon ik de stappen voor en naar mezelf zetten.”

“Toen ik de achtergrond kende doordat de verhalen met mij werden gedeeld kon ik compassie voelen.”

Karin heeft 12 jaar geleden een bijzondere ontmoeting gehad waarin heel veel raakvlakken werden gedeeld. “Ik herkende dat als het verhaal van mijn vader.” Daar is een eerste stap gezet in het delen en helen. Ook heeft haar kennismaking met systemisch werk veel betekent en speelt dit nog steeds een belangrijke rol in haar werk en privéleven.  Dit heeft haar echt geholpen om haar eigen plek weer in te nemen en nog steeds pelt zij laagjes af, zoals met het overlijden van haar vader en dit gesprek. De angst voelt zij nog steeds maar zij kan die nu herkennen om vervolgens bewust te kiezen voor liefde en waar zij gelukkig van wordt.

“Het gevolg is voor jullie, ondanks de verschillende achtergronden hetzelfde.”

De herkenning die Karin en Tine bij elkaar vonden zit in de pijn en het schuldgevoel en het onvermogen om je plek in te kunnen nemen. Of je nou het kind van een ‘dader’ of een ‘slachtoffer’ bent, het gevolg is hetzelfde, daar zitten geen kanten aan. Wat we delen is onze missie om vanuit je eigen ruimte te verbinden. Met jezelf en met anderen en anderen weer te verbinden met elkaar.

We voelen allebei ook de link naar deze tijd, het polaire, de angst propaganda, het eenduidige geluid.

Dat wijzen naar fout of goed is zo irrelevant! Soevereiniteit is wat wij te brengen hebben, onafhankelijk denken en handelen vanuit die verbinding met jezelf en met elkaar, vanuit liefde, verbinding en compassie. Op die manier kunnen wij als mens het verschil maken vanuit vrijheid en met elkaar! Ons tegen elkaar uit laten spelen, gevoed door angst, leidt ons hier alleen maar van af.

Wij zijn een voorbeeld dat alles er mag en kan zijn, naast elkaar in plaats van tegenover elkaar. Je hoeft het echt niet met elkaar eens te zijn maar heb het erover, respecteer elkaars beleving en meningen en wees oprecht nieuwsgierig naar het waarom.