Het is 10 uur in de ochtend. We zitten tegenover elkaar en ik praat mezelf steeds verder de put in. Als Linda, mijn coach, wat suggesties doet over hoe ik deze vicieuze cirkel zou kunnen doorbreken, antwoord ik bedeesd: ’Oké, ik ga m’n best doen’. Haar reactie is snel en laat geen ruimte voor twijfels: ’Hé, nee bah!’ Daarbij trekt ze ook nog eens een heel vies gezicht. Weg sombere bui – ik krijg een onbedaarlijke lachbui en zij ook. Als ik even later zeg: ‘Je hebt helemaal gelijk’, terwijl ik onbewust met m’n hoofd nee schud, gieren we het opnieuw allebei uit van het lachen. Ik weet niet hoe ze het doet, maar ze trekt me eruit, iedere keer opnieuw; ongeacht of het gaat om een levenscrisis, een dreigende burn-out of m’n beroerde liefdesleven. En hartelijk lachen – niet in de laatste plaats om jezelf, maakt beslist onderdeel uit van haar aanpak. Je kunt Linda niet misleiden, ze neemt geen genoegen met een halfhartig besluit en je gaat nooit de deur uit zonder een plan of in ieder geval een fijn voornemen.

Wat een verschil met m’n sessies van jaren geleden. Toen was ik in therapie bij een psychotherapeut waar ik iedere week opnieuw mijn hele ziel binnenstebuiten keerde. Met een uitgestreken gezicht luisterde deze dame naar m’n verhaal. En terwijl ik nog nasnikte, vatte ze mijn ellende nog een keer minutieus samen om dan het uur steevast te eindigen met: ‘En wat vind je er zelf van?’ Gek werd ik van dat mens. Het liefst had ik haar door elkaar gerammeld en geroepen: ‘Help me nou eens!’

Linda doet niet aan jarenlange therapie. Dat hoeft ook niet, want zij heeft gemiddeld niet meer dan een paar minuten nodig om te doorgronden waar de schoen wringt. Voor de vorm vraagt ze natuurlijk nog wel hoe het met me gaat, maar eigenlijk heeft ze aan één blik en een halve zin genoeg. Het klinkt raar en misschien een tikje zweverig, maar ik kan het niet anders verwoorden: ze leest me als een boek! We wroeten ook maar zelden samen in het verleden. Dat valt toch niet meer te veranderen. Het is natuurlijk achtergrondinformatie, maar uiteindelijk gaat het om de vraag: wat doe je met dat inzicht? Want ondanks haar extra zintuig is Linda van het pragmatische soort. Je hebt pijn? Je loopt vast? Je voelt je ongelukkig? Wat heb je nodig? Hoe gaan we hier verandering in brengen? Eigenlijk voel ik me al genezen als ze de stiften pakt om wat ideeën op het whiteboard te schrijven!

Karin Amstutz