Ik was laatst op een netwerkbijeenkomst die was georganiseerd op een speciale plek. Een horecagelegenheid waar mensen werken met een verstandelijke beperking. 

Beperking

Er werd heel mooi over het initiatief verteld. Waar ik alleen over struikelde in mijn hoofd was (en is) het woord beperking. De mensen die er werken zijn vriendelijk, leergierig, stralen trots en enthousiasme uit. Dit alles staat voor mij lijnrecht tegenover het woord beperking.

Uitdaging

Voordat ik dit stuk schreef heb ik gegoogeld op ‘restaurant mensen met een beperking’. Ook daar vind je omschrijvingen als ‘enthousiaste bediening’, ‘altijd vriendelijk’, ‘wij kijken naar wat mensen wel kunnen’, ‘werken vanuit mogelijkheden’. Waarom noemen wij het dan mensen met een beperking? Is het niet veel toepasselijker en inspirerender om voortaan te spreken over mensen met een uitdaging? Die ze op deze manier fantastisch aangaan. Ja, ze ‘werken’ anders dan andere mensen maar dit levert automatisch ook andere kwaliteiten en mogelijkheden op.

Inzichten

Ik sprak mijn gedachten over het woord beperking tijdens de netwerkbijeenkomst uit en daar ontstond ter plekke een mooi gesprek met waardevolle inzichten. Een dame uit de groep vertelde over haar broer, die jaren geleden een brand heeft overleeft en vorig jaar met een expeditie heeft meegedaan. Slachtoffers van een brand en brandweermannen die gezamenlijk een berg beklimmen. Alleen werden ze daar geen slachtoffers maar fire survivors genoemd. Wow! Wat een verschil.

Woorden geven of kosten energie. Denk aan pesten ten opzichte van complimenten geven, saai praten of inspirerend vertellen, ‘ja maar’ of ‘ik dacht alleen nog..’ Woordgebruik is bepalend voor de beleving en voor de verbinding. Kies je voor woorden die energie kosten, of voor woorden die energie leveren? Ik ga voor het laatste.

Fijne dag, Linda